Bazen İstanbuL oLurum..Sessiz, sakin we derinden ya$arım sensizLiği.
ELLerin eLLerimden uzak oLduğu için kendimi öyLe çaresiz hissederim ki, patLar gibi oLurum.
Oysa biLirim bir an biLe yeter hesap sormana. \’\’yakı$ıyormu sana bunLar\’\’ dercesine bakarsın gözLerime.
Bir hayaLin içine daLar giderim. We utanırım çaresizLiğimden.
Kendimi sorguLamaya ba$Larım bir an biLe bıkmadan..
HaksızLık ettiğimi dü$ünürüm sana.Bu a$ka ruhunu adadığını, uzakLarda oLsanda yüreğinin hep benimLe olduğunun farkına warırım.
GözLerin ı$ıLdar geceLerime \’\’üzüLme eLbet geçecek\’\’ dercesine bakarsın..
İ$te o an bütün çaresizLiğim yok oLup gider.GözLerinden akseden ı$ığı sonsuza dek ta$ıyabiLecek bir güç buLurum kendimde.
ÖyLesine i$Ler ki içime gözLerin..
Ben sen oLurum, sen ben..
Gecenin en acımasız saatinde, sana sesLenir oLdum.
Oysa benim $ehrim böyLe değiLdi..
$imdi seni A$an bir yürekLe sewiyorum.Ne mesafeler kar$ı koyabiLiyor sewgime, nede geceme dü$en karanLık..
Artık İstanbuLu bahane edip çaresizLiğinin ardına sığınmak yok..
YarınLarın ikimiz için oLduğunu biLmek biLe yetiyor ya$adığım yaLnızLığı yıkmaya.
Hep benimLe oL, yüreğin hep bana ait oLsun..