Ben seninle yürümeyi öğrendim! Bundan önce yürür durur sanarmışım kendimi… Meğer apıldayamazmışım bile! Sevmeyi seninle öğrendim,sevip sonuna kadar istemeyi…istediğinin olmadığında kabullenmeyip tekrar denemeyi, yılmamay… Olmadı ama ne olursa olsun. Beceremedim, sevmedin, sevdiremedim kendimi. Olsun! Ama hayatta ki herşeyi kaldırırdı da bu beden, sevmeyişini bir türlü kaldıramadı. Bir türlü kabul ettiremedim, etmedi. Her zaman olmadığını, olmayacağını bile bile umut besledi, bir şans… İşte çocuktum! Anlayamadım bunun kadar olduğunun. İstedim hep, hemde çok… Yemin ederim ki istedim… Öyle böyle değil! Dayanamadım sensizliğe. Her defasında elimdeyken bunu hep söyledim, yine olmadı. Çocuktum gözünde değişmiyordum, değişmeyecektim… Yaptıklarım aptalca şeylerdi gözünde sanırım. ama sana göre öyleydi! Birde bana sorsan… Onlar öyle büyüktü ki… Senin işte hakkımdaki bu basit düşünüşün bile beni nefret ettirmeliydi senden ama edemedim işte, sevmiştim, hemde öyle böyle değil… Tükendim yemin ederim ki! Hiç elimden tutmayı denememiştin bile. belki bir tutsan, belki bir denesen hiç bırakmayacaktın. ama denemiyordun işte! ”o çocuk, öyle kalmalı!” diyordun. Ona kendini yakıştıramıyordun, yo yanlış düşündüm! Onu kendine yakıştıramıyordun. Oysa ki o beğenmediğin bedenin içinde ne büyük bir sevgi vardı sana ait… Anlayamadığın… Herşey istediğin gibi olsun istiyordun. O çocukça şeylerle uğraşmak sana göre değildi. Sen böyle basit olamazdın… Olmadında! Ve şimdi farkındasın, dizlerime kapanırken yüceltiyosun beni…